Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 70ο

Σε μεγάλο βαθμό ενισχυόμαστε στον προσωπικό αγώνα των δοκιμασιών μας και από το φιλάνθρωπο Μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως. Ο Θεός επιτρέπει τις θλίψεις διότι περιμένει την μετάνοιά μας και  "τήν καλλίστην ἐπιστροφήν" μας. Στο φιλάνθρωπο Μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως συγχωρούνται οι αμαρτίες μας και γίνεται η αποκατάστασή μας στη θέση του υιού. Πηγαίνουμε στον πνευματικό, εξομολογούμαστε εκ βαθέων τα αμαρτήματά μας, γονατίζουμε κάτω από το πετραχήλι του και ακούμε τη συγχωρητική ευχή της αφέσεως των αμαρτιών μας:

"Ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος διά τῆς ἐμῆς ἐλαχιστότητος ἔχει σέ λελυμένον καί συγκεχωρημένον ἐν τῷ νῦν αἰῶνι καί ἐν τῷ μέλλοντι ". Κι ενώ πριν από λίγο ήμασταν ανήσυχοι και ταραγμένοι, μετά από την ιερά Εξομολόγηση ανακουφίζεται η ταλαίπωρη ψυχή μας, ειρηνεύει το εσωτερικό μας, ηρεμούν τα τσακισμένα νεύρα μας, επανέρχεται το χαμόγελο στο πρόσωπό μας, παράδεισος φυτρώνει στην καρδιά μας. 

Επιστρέφουμε στο σπίτι μας ανάλαφροι, χαρούμενοι, ευδιάθετοι, αναπαυμένοι, με τη δοξολογία του Θεού στα χείλη μας και την ειρήνη του Χριστού στην καρδιά μας. Στην ακοή μας ηχεί μελωδικά το γλυκό τραγούδι της αγάπης του Θεού που όλα τα συγχωρεί. Κι όχι μόνο με τον Θεό ειρηνεύουμε, αλλά και με τους συνανθρώπους μας, τα άλογα ζώα, με τη δημιουργία ολόκληρη. "Εἰρήνευσον ἐν σεαυτῷ καί εἰρηνεύσει σοι ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ". Έρχονται και συνάπτουν ειρήνη μαζί μας ο ουρανός και η γη, τα δημιουργήματα όλης της κτίσεως, ακόμη και τα άγρια θηρία, τα οποία αφοπλίζονται, όταν η Χάρις του Θεού μας επισκιάζει! 

Κατόπιν, με την άδεια του Πνευματικού προσερχόμαστε στο Ποτήριο της ζωής και κοινωνούμε τα άχραντα Μυστήρια. Γινόμαστε σύσσωμοι και σύννομοι Χριστού. Χριστοφόροι και θεοφόροι! Ο ιερός Χρυσόστομος σημειώνει ότι ο διάβολος μετά τη θεία Κοινωνία δεν τολμά να μας πλησιάσει. Διότι "ὡς λέοντες πῦρ πνέοντες οὕτως ἀναχωρῶμεν ἀπό τῆς τραπέζης ἐκείνης, φοβεροί τῷ διαβόλῳ γινόμενοι". 

Σαν τα λιοντάρια, που βγαίνει από τα ρουθούνια τους φωτιά, έτσι αναχωρούμε από την Τράπεζα της θείας Κοινωνίας. Γινόμαστε φοβεροί στον αντίδικο διάβολο! Στην άλλη Ομιλία του "Εἰς τήν γενέθλιον ἡμέραν τοῦ Σωτῆρος...", ο χρυσορρήμων Πατήρ σημειώνει ότι η θεία Κοινωνία είναι φάρμακο σωτήριο για τα ψυχικά μας τραύματα: "Φάρμακόν ἐστι σωτήριον τῶν ἡμετέρων τραυμάτων". Και ο όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης λέει ότι "όταν κοινωνούμε, παίρνουμε το ισχυρότερο ιατρικό φάρμακο, το Σώμα και το Αίμα του Χριστού".  

Αλλά και το πρώτο τροπάριο από τον Κανόνα της Ακολουθίας της θείας Μεταλήψεως περιγράφει θαυμάσια ότι το άχραντο Σώμα και το τίμιο Αίμα του Κυρίου διώχνει μακριά κάθε ψυχική ή σωματική νόσο μας: "Ἄρτος ζωῆς αἰωνιζούσης, γενέσθω μοι, τό Σῶμα σου τό ἅγιον, εὔσπλαχνε Κύριε, καί τό τίμιον Αἷμα καί νόσων πολυτρόπων ἀλεξητήριον". Οι πολέμιοι της πίστεως μας εμποδίζουν να προσευχόμαστε στο Ποτήριο της ζωής, διαδίδοντας ψευδώς ότι θα μεταδοθούν μικρόβια από τη θεία Κοινωνία, ενώ οι πιστοί Χριστιανοί ζούμε ένα διαρκές θαύμα.

Κοινωνούμε "θείου Σώματος καί Αἵματος" και αφθαρτοποιούμαστε. "Ὧ φρικτοῦ μυστηρίου! ὦ εὐσπλαχνίας Θεοῦ! πῶς θείου Σώματος καί Αἵματος ὁ πηλός μετέχω καί ἀφθαρτοποιοῦμαι!". Κοινωνούμε τον Χριστό που είναι η Ζωή και γινόμαστε "μέτοχοι ζωῆς αἰωνίου". Κοινωνούμε τον Ιατρό των ψυχών και των σωμάτων και γίνεται η θεία Κοινωνία που λαμβάνουμε "νόσων πολυτρόπων ἀλεξητήριον"!

Ας παρακαλούμε τον Κύριο και Θεό μας, όταν προσερχόμαστε στα άχραντα Μυστήρια, να μην κοινωνούμε "εἰς κρῖμα ἤ εἰς κατάκριμα", "ἀλλ' εἰς σωφροσύνην ψυχῆς, εἰς ἀγάπην, εἰς ἀρετήν, καί καταλλαγήν τἠν πρός τόν Θεόν, εἰς εἰρήνην βεβαίαν καί μυρίων ἀγαθῶν ὑπόθεσιν". Να κοινωνούμε, για να μας χαρίζει ο Θεός φρόνηση και σεμνότητα ψυχής, αγάπη, αρετή, συνδιαλλαγή μαζί Του, σταθερή και μόνιμη ειρήνη και αναρίθμητα αγαθά. Για να αντέχουμε στη δοκιμασία των θλίψεων και να βγαίνουμε από το στάδιο του καλού αγώνα νικητές!

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 69ο

Ένα άλλο πολύ βοηθητικό όπλο και μέσο της Χάριτος για την υπερνίκηση των θλίψεων και των πειρασμών είναι η νηστεία. "Μέγα προπύργιον ἡ νηστεία τοῖς ἀνταγωνιζομένοις τῷ δαίμονι", σημειώνει ο ερμηνευτής Ζιγαβηνός. Όπως ο Κύριος νηστεύοντας αντιμετώπισε τους πειρασμούς της ερήμου, έτσι κι εμείς με τη νηστεία να νικούμε τον πειραστή και να εξουδετερώνουμε τις παγίδες που μας στήνει. Υπάρχουν δύσκολα θέματα (εκκλησιαστικά, εθνικά, οικογενειακά, πνευματικά), που αντιμετωπίζονται πολύ αποτελεσματικά με την προσευχή και τη νηστεία. Θα αναφέρουμε δύο αγιογραφικά παραδείγματα:

Μετά τη θεραπεία του σεληνιαζόμενου νέου, όταν ρωτήθηκε ο Κύριος από τους μαθητές Του: "Διατί ἡμεἰς οὐκ ἠδυνήθημεν ἐκβαλεῖν αὐτὀ; (Ματθ. ιζ, 19)"· γιατί εμείς δεν μπορέσαμε να βγάλουμε αυτό το δαιμόνιο;, τους απάντησε: "Τοῦτο τό γένος οὐκ ἐκπορεύεται εἰ μή ἐν προσευχῇ καί νηστείᾳ (στ. 21)". Αυτό το είδος των δαιμόνων δεν βγαίνει από τον άνθρωπο που έχει καταληφθεί απ' αυτό, παρά μόνο με προσευχή που συνοδεύεται και με νηστεία, ώστε η προσευχή να γίνεται με διάνοια όσο το δυνατόν ελαφρότερη και περισσότερο προσηλωμένη στον Θεό. 

Σε άλλη περίσταση ρωτήθηκε ο Κύριος από τους μαθητές του Τιμίου Προδρόμου: "Διατί ἡμεῖς καί οἱ Φαρισαῖοι νηστεύομεν πολλά, οἰ δέ μαθηταί σου οὐ νηστεύουσι;" Γιατί εμείς και οι Φαρισαίοι νηστεύουμε πολύ και οι μαθητές Σου δε νηστεύουν; Κι ο Κύριος τους απάντησε: "Μή δύνανται οἱ υἰοί τοῦ νυμφῶνος πενθεῖν ἐφ' ὄσον χρόνον μετ' αὐτῶν ἐστιν ὁ νυμφίος; ἐλεύσονται δέ ἠμέραι ὅταν ἀπαρθῇ ἀπ' αὐτῶν ὁ νυμφίος, καί τότε νηστεύσουσιν (Ματθ. θ, 14, 15)".

Μήπως είναι δυνατόν οι φίλοι του γαμπρού, οι καλεσμένοι στον γάμο να πενθούν και να νηστεύουν για όσο διάστημα είναι μαζί τους ο γαμπρός και συνεχίζει η εορταστική ατμόσφαιρα του γάμου; Έτσι και οι Μαθητές μου, για όσο διάστημα εγώ, ο Νυμφίος της Εκκλησίας είμαι μαζί τους, δεν είναι δυνατόν να πενθούν. Θα έρθουν όμως ημέρες που θα πάρουν από κοντά τους τον Νυμφίο, και τότε θα νηστέψουν και θα πενθήσουν και θα κακοπαθήσουν. 

Βλέπουμε στα παραδείγματα αυτά ότι για να ξεπεράσουμε τις θλίψεις, θα χρειαστεί να νηστέψουμε, να πενθήσουμε, να κακοπαθήσουμε! Τη νηστεία για την υπερνίκηση των θλίψεων τη συνιστούν και οι Πατέρες της Εκκλησίας, Ο Μέγας Βασίλειος γράφει στον εξαίρετο λόγο του "Περί νηστείας": "Τοῦτο (τό ὅπλον) πειρασμούς ἀποκρούεται, τοῦτο ἀλείφει πρός εὐσέβειαν, νήψεως σύνοικος, σωφροσύνης δημιουργός".

Το όπλο της νηστείας αποκρούει τους πειρασμούς, προετοιμάζει για την απόκτηση της ευσέβειας, είναι σύνοικος της νηφαλιότητας και δημιουργός της σωφροσύνης. Και μάλιστα συνιστά τη νηστεία ως αναγκαίο μλεσο της Χάριτος: "Ἐκακώθημεν διά τῆς ἁμαρτίας· ἰαθῶμεν διά τῆς μετανοίας· μετάνοια δέ χωρίς νηστείας ἀργή". Πληγωθήκαμε με την αμαρτία. Ας θεραπευθούμε με τη μετάνοια. Η μετάνοια χωρίς τη νηστεία είναι αργή. 

Ο ιερός Χρυσόστομος συμπληρώνει: "Αν μέσα στον Παράδεισο ήταν αναγκαία η νηστεία, πολύ περισσότερο αναγκαία είναι έξω από τον Παράδεισο. Αν το φάρμακο ήταν χρήσιμο πριν τον τραυματισμό, πολύ πιο αναγκαίο είναι μετά τον τραυματισμό. Αν το όπλο της νηστείας ήταν χρήσιμο πριν από τον πόλεμο των κακών επιθυμιών, πολύ πιο απαραίτητο είναι τώρα που οι δαίμονες μας πολεμούν με τις κακές επιθυμίες". Κι ο άγιος Ιωάννης στο περισπούδαστο βιβλίο του, την "Κλίμακα", παρατηρεί: "Ἡ νηστεία κατευνάζει τῶν παθῶν τά οἰδήματα". Επίσης η νηστεία χαρίζει ελαφρότερο ύπνο, υγεία σώματος και ψυχής και γίνεται "ἀπαθείας πρόξενος· ἁμαρτημάτων ἄφεσις· παραδείσου θύρα καί τρυφή". 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 

Φράσεις για προβληματισμό 108ο μέρος

Κάποια μέρα στην αρχαία Ελλάδα ο Περικλής έμαθε πως ο σοφός Αναξαγόρας ήταν κατάκοιτος και κινδύνευε να πεθάνει από την πείνα. Έτρεξε τότε στο σπίτι του και με ύφος λυπημένο του είπε: - Αν πεθάνεις, δεν θα κλάψω εσένα, αλλά την πόλη που θα χάσει έναν τέτοιο σοφό άνθρωπο. Ο Αναξαγόρας τότε με μισοσβησμένη φωνή του απάντησε: - Περικλή, εκείνοι που χρειάζονται λυχνάρι, του ρίχνουν και λάδι (Σπουδαία αρχαία ιστορία). 

Σόλων πῶς ἄριστα οἱ πόλεις οἰκοῖντο ἐρωτηθείς εἶπεν, ἐάν οἱ μέν πολῖται τοῖς ἄρχουσι πείθωνται οἱ δέ ἄρχοντες τοῖς νόμοις: όταν ο Σόλων ρωτήθηκε πώς θα κυβερνούνταν οι πόλεις με τον καλύτερο τρόπο, είπε: "Αν οι πολίτες υπακούουν στους άρχοντες και οι άρχοντες στους νόμους"(Ανθολογία του Στοβαίου). 

Η αγάπη στην υπηρεσία της Παιδαγωγικής δεν παραγγέλλεται, δεν πωλείται. δεν διατάσσεται, δεν επιβάλλεται με τη βία, αλλά εμπνέεται από τον παιδαγωγό στο παιδί, ενώ ελέγχεται η γνησιότητα και το μέγεθός της από το παιδί με καταπληκτική ακρίβεια (Κυρ. Παπακυριάκου). 

«Ξένε που μόνος κι έρημος σε ξένους τόπους τρέχεις, πες μου, ποιος είναι ο τόπος σου και ποια πατρίδα έχεις;» «Τη μακρινή πατρίδα μου πάντα ποθώ στα ξένα. Εκεί τα χρόνια της ζωής περνούν ευλογημένα. Εκεί κι ο θάνατος γλυκός, κι αφού κανείς πεθάνει, έχει στο μνήμα του Σταυρό, καντήλι και λιβάνι. Στ' αγαπημένο μου χωριό
χαρές πάντα και γέλια, στ' αλώνια τραγουδιών φωνές ξεφάντωμα στ' αμπέλια.

Κι όταν χορεύει η λεβεντιά στης Πασχαλιάς τη μέρα, βροντοκοπά το τύμπανο και κελαηδεί η φλογέρα. Στη μακρινή Πατρίδα έχει ευωδιά και χάρη το ταπεινότερο δεντρί, το πιο φτωχό χορτάρι. Στους κλώνους της αμυγδαλιάς, σμίγουν ανθοί και χιόνια και φέρνουνε την άνοιξη γοργά τα χελιδόνια. Στων μαγεμένων της βουνών τα μαρμαρένια πλάγια, γλυκολαλούν οι πέρδικες και κλαίει η κουκουβάγια.

Η ασημένια θάλασσα μ᾿ αφρούς την περιζώνει κι ο ουρανός με τ' άστρα του τη χρυσοστεφανώνει. Τη μακρινή πατρίδα μου, πριν η σκλαβιά πλακώσει, τη δόξαζ' η παλληκαριά, τη φώτιζεν η γνώση. Και τώρ' από τη μαύρη γη, τη γη τη ματωμένη, πρόβαλε πάλ' η Ελευθεριά σαν πρώτα αντρειωμένη». «Φτάνει τη χώρα που μου λες, τη γνώρισα, την είδα, τη μακρινή πατρίδα σου έχω κι εγώ πατρίδα». (Γ. Δροσίνης, Αναγνωστικό Ε τάξης, 1964)

Μ' ανοιξιάτικα λουλούδια μυρωμένα, δροσερά, με παιγνίδια, με τραγούδια, με φωνές και με χαρά, τον λευκόμαλλο χειμώνα ας τον διώξουμε και πάλι. Κι ο καθένας ας του ψάλλει: "Στο καλό, γεροχειμώνα! Στο καλό. Στο καλό." (Ι. Πολέμης). 

Θα πάρω μιαν ανηφοριά, θα πάρω μονοπάτια να βρω τα σκαλοπάτια που πάν' στη λευτεριά.
Τα σκαλοπάτια θ' ανεβώ, θα μπω σ' ένα παλάτι το ξέρω θα ν' απάτη δεν θα' ναι αληθινό. Μες στο παλάτι θ' ανεβώ ώσπου να βρω τον θρόνο, βασίλισσα μια μόνο θα κάθεται σ' αυτόν. Κόρη πανώρια, θα της πω άνοιξε τα φτερά σου, και πάρε με κοντά σου μονάχα αυτό ζητώ (Στίχοι που έγραψε ο ήρωας Ευαγόρας Παλληκαρίδης λίγο πριν οδηγηθεί στην αγχόνη, στις 14/3/1957 στην Κύπρο από τους Άγγλους, σε ηλικία 19 ετών). 

Σαν έρθει ο πόνος να σε βρει να τον δεχθείς παλικαρίσια. Στάσου λεβέντης σαν τη δρυ τη λαμπαδόκορμη την ίσια. Δώρο δικό Σου είναι κι ο πόνος, δώρο δικό Σου απ' τα ακριβά. Και φθάνω να σ' ευγνωμονώ γι' αυτές τις ώρες που πονώ (Γ. Βερίτης). 

Το βάπτισμα ανακαινίζει το "κατ' εἰκόνα" εντός μας απονίπτοντας κάθε ρυτίδα αμαρτίας. Χρειάζεται όμως η συνέργειά μας δια της προσευχής, ώστε η θεία χάρις να εφαρμόσει πάνω στο ιχνογράφημα του "κατ' εἰκόνα" τα χρώματα του "καθ' ὁμοίωσιν" (Άγιος Διάδοχος, επισκ. Φωτικής). 

Δεν φτάνει κανείς να επιτελεί καλά έργα. Σημασία έχει και πώς τα επιτελεί, με τι διαθέσεις, εσωτερικά ελατήρια. Μπορεί να κάνεις κάπου μια ελεημοσύνη. Αλλά να την κάνεις έτσι ώστε όλοι να σε δουν, για να σε επαινέσουν. Τότε το μόνο που πετυχαίνεις είναι ένα μηδενικό. Χαμένη όλη η αρετή σου. Κάνε το καλό σου κρυφά. Και πότε ο ουράνιος Πατέρας, που βλέπει ό, τι γίνεται στα κρυφά, θα σου δώσει ανταμοιβή και έπαινο στην παγκόσμια σύναξη αγγέλων και ανθρώπων; Στη Δευτέρα Παρουσία (Αρχ. Αποστόλου Τσολάκη, "Μίλησέ μου, Χριστέ"). 

Ο Χριστός διαβάζει τις σκέψεις των Εβραίων νομοδιδασκάλων και τις αποκαλύπτει. Τούτο δεν πρέπει να μας διαφεύγει. Ο Θεός γνωρίζει επακριβώς ό, τι πιο απόκρυφο και μυστικό υπάρχει μέσα μας. Σκέψεις, επιθυμίες, συναισθήματα, λογισμοί, ελατήρια, συνειδητά και υποσυνείδητα του ανθρώπου, όλα είναι ανοικτά μπροστά Του. Ο Θεός μπορεί να περπατά μέσα στον νου και την καρδιά μας. Μόνος Αυτός. Ούτε οι άγγελοι ούτε ακόμη περισσότερο ο διάβολος. Γι' αυτό ας μη δίνουμε σημασία σε αστρολόγους και μέντιουμ, που λένε ότι τάχα γνωρίζουν τις σκέψεις σου. Μόνο τον Θεό να υπολογίζεις (Αρχ. Αποστόλου Τσολάκη, "Μίλησέ μου, Χριστέ"). 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 68ο: Γιατί ανάβουμε καντήλι;

Αποτελεί ευλογημένη συνήθεια πολλών Χριστιανών να ανάβουν καντήλι στο εικονοστάσι του σπιτιού, στον τάφο των νεκρών τους κ.λπ. Γιατί όμως υπάρχει αυτή η συνήθεια; Τι νόημα έχει; Κατ' αρχάς το άναμμα του καντηλιού είναι μια προσφορά στον Θεό. Προσφέρουμε στον Κύριο από το λάδι που διαθέτουμε για βρώση. Το φως του καντηλιού είναι απαλό και πολύ διακριτικό- αυτό το αντιλαμβανόμαστε ιδιαιτέρως όταν σβήσουμε τα άλλα φώτα στον χώρο όπου καίει το καντήλι. Μας ηρεμεί, μας βοηθεί να αφήσουμε τους αγχώδεις ρυθμούς της καθημερινής ζωής και να στραφούμε στον Θεό. Δημιουργεί κλίμα ησυχίας, πνευματικής ανατάσεως, κατάνυξη, διάθεση αυτοκριτικής και προσευχής. 

Το καντήλι καίει μπροστά στις ιερές εικόνες. Φωτίζει τα πρόσωπα των εικονιζόμενων Αγίων, του Κυρίου, της Θεοτόκου... Όλα τα υπόλοιπα στον γύρω χώρο ατονούν. Τα ερεθίσματα των αισθήσεων περιορίζονται. Τότε αρχίζει να κινείται ο εσωτερικός κόσμος. Η ψυχή αισθάνεται δίψα για τα πνευματικά, τα ουράνια, τα ασάλευτα. Το βλέμμα συγκεντρώνεται στη φλόγα του καντηλιού ή μάλλον στα φωτιζόμενα ιερά πρόσωπα.

Θέλουμε να τους μιλήσουμε, να τους πούμε τον πόνο μας, να ζητήσουμε τη βοήθειά τους, τη συμπαράστασή τους στον καθημερινό μας αγώνα. Αισθανόμαστε την ανάγκη και να τους ευχαριστήσουμε, πρώτα τον πανευεργέτη Κύριό μας για τη θαυμαστή πρόνοιά Του για μας. Κατόπιν την Παναγία Μητέρα Του για τις θερμές πρεσβείες της, τη σκέπη της, τη βοήθειά της. Αλλά και τους Αγίους που ευλσβούμαστε και έχουμε τις ιερές εικόνες τους, τους οποίους αισθανόμαστε ως συνοδοιπόρους και συμπαραστάτες μας στην καθημερινή τύρβη, στον αγώνα μας...

Το καντήλι μας θυμίζει το φως του Χριστού. "Φῶς Χριστοῦ φαίνει πᾶσιν". ακούμε κατά τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή! "Ἐγώ εἰμι τό φῶς τοῦ κόσμου (Ιω. η, 12)", είχε διακηρύξει ο ίδιος ο Κύριος. Αυτός είναι το φως το ιλαρό, το φως το αληθινό, που φωτίζει τις ψυχές των ανθρώπων με τη διδασκαλία του και την απαστράπτουσα πανάγια κι αναμάρτητη προσωπικότητά του. 

Επίσης, το καντήλι υπενθυμίζει την Εκκλησία, η οποία είναι η λυχνία που κρατεί αναμμένο το φως του Χριστού και φωτίζει όποιον προστρέχει στην αγκαλιά της: "Λυχνία Χριστοῦ ἡ Ἐκκλησία", μας διδάσκει ο άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης. Μας υπενθυμίζει πολύ απαλά και το ότι τα έργα μας φωτεινά κι εμείς να είμαστε παιδιά της ημέρας· η ζωή μας να είναι φωτεινή, χωρίς σκιές και μελανά σημεία· 

ακόμη να μην παραπονιόμαστε τόσο για το σκοτάδι, αλλά να φωτίζουμε σιωπηλά με το φως της αρετής μας, που θα λάμπει ως αναγκαία συνέπεια του στενού συνδέσμου μας με τον Κύριο, τη μόνη πηγή κάθε αρετής. Το ίδιο το λάδι, το "ἔλαιον", μας θυμίζει τι θείο έλεος, την ευσπλαχνία του Κυρίου μας, την ελεήμονα καρδιά που κι εμείς οφείλουμε να καλλιεργούμε. "Τύπον τοῦ θείου ἐλέους ἔχει τό ἔλαιον", μας εξηγεί ο άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης· καί αλλού: "θείου ἐλέους διά τοῦ ἐλαίου μετάδοσις, καί θείου φωτισμοῦ χορηγία διά τοῦ ἀναπτομένου φωτός". 

Το λάδι λοιπόν συμβολίζει το θείο έλεος που μας χορηγείται στο Μυστήριο του αγίου Ευχελαίου και στο Μυστήριο του αγίου Χρίσματος, στο οποίο ο ιερέας χρίει τον νεοφώτιστο με το άγιο μύρο (ένα από τα συστατικά του αγίου μύρου είναι και το λάδι). Το δε λάδι που τροφοδοτεί τη φλόγα στο καντήλι, συμβολίζει τη χορήγηση του θείου φωτισμού. Ανάβοντας λοιπόν το καντηλάκι μας, ας εκζητούμε από τον Κύριο να μας ελεήσει και να μας φωτίσει!. Το δε καντήλι για τους νεκρούς είναι σαν αδιάλειπτη προσευχή υπέρ αναπαύσεως των κεκοιμημένων μας και προσφορά που θυμίζει τις νεκρικές αναίμακτες σπονδές ("χοές") των αρχαίων προγόνων μας και των Ιουδαίων στην εποχή της Παλαιάς Διαθήκης. 

Επιπλέον, όπως το καντήλι δεν μπορεί να ανάψει από μόνο του, έτσι και η καρδιά μας δεν μπορεί να φλογισθεί από την αγάπη του Θεού αν δεν έλθει η θεία Χάρις! Πόσοι λόγοι υπάρχουν για να ανάβουμε καντήλι! Πόσες εμπειρίες μπορεί να μας χαρίσει! Ας αποκτήσουμε αυτή την καλή συνήθεια, που αν την ακούμε συνειδητά και με επίγνωση του βαθύτερου νοήματός της, πολύ θα μας βοηθήσει στην πνευματική ζωή. 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Ας είναι ευφρόσυνος και δημιουργικός ο μήνας Απρίλιος! 

25η Μαρτίου: εὐαγγελίζου γῆ χαράν μεγάλην

 

Ευαγγελισμός της Θεοτόκου... Η αρχή της σωτηρίας των ανθρώπων. Η χαρά είναι απερίγραπτη. Ο αμαρτωλός άνθρωπος βρίσκει τον δρόμο της σωτηρίας του: "σήμερον τῆς σωτηρίας ἡμῶν τό κεφάλαιον", ψάλλουμε. Σήμερον και ο εορτασμός για τη σωτηρία από μια άλλη σκλαβιά, την των 400 χρόνων δουλεία, στον Τούρκο κατακτητή. Οι μάρτυρες και οι ήρωες αμέτρητοι, γενιές-γενιές στη μαρτυρική πορεία της Ελλάδας, διά μέσου των αιώνων.

Φορτωμένη με 400 χρόνων στεναγμούς, με δάκρυα, με αίματα, από τη μια γενιά στην άλλη, από παππού στον εγγονό. 

Η νύχτα αξημέρωτη... Πόσα φεγγάρια πέρασαν, πόσοι καιροί διάβηκαν... Μαυροφορούσαν οι Εκκλησιές, πενθούν τα μοναστήρια, μέρα και νύχτα οι λυγμοί, να δέονται, να καρτερούν να φέξει η αυγή. Και να! 25η Μαρτίου 1821!!!

Κτυπήσαν οι καμπάνες, η γης τραντάχτηκε και από τα σπλάχνα της, πετάχτηκε η Λευτεριά... βγήκε από των ηρώων και από των μαρτύρων τα αγιασμένα κόκαλα. Ορθή, ματοβαμμένη, έσκυψε και φίλησε τα αιματοποτισμένα χώματα. 

Της Ελλάδος τα βουνά σκιρτούν. Τα παιδιά της τα αντρειωμένα παίρνουν το σπαθί με την κόψη την τρομερή. Η μάνα η μεγαλόψυχη ντύθηκε το φως του ουρανού. Μπροστά ο εκλεκτός της αρχηγός, ο Γέρος, ο απεσταλμένος του Θεού, με τη φωνή τη βροντερή "φωτιά κι αστροπελέκι", κράζει: "απάνω τους, Έλληνες, ο Θεός υπέγραψε την λευτεριά της Πατρίδας και πίσω πια δεν παίρνει την υπογραφήν του". 

Όλοι μαζί οι ήρωες όργωσαν με το σπαθί τους την ξεραμένη γη. Την πότισαν με το πανάκριβο αίμα τους. Σήκωσαν την Ελλάδα στο φως. Είπαν, αποφάσισαν, ελεύθερη να αφήσουν την Πατρίδα και το έκαναν. Γι' αυτούς ήταν ζωή ο θάνατος και σήκωσαν πολύ ψηλά τον ήλιο! Φώτισαν κάμπους και βουνά και αιθέρες. Βαδίζουν πια τα παιδιά τους ελεύθερα, μα πάντα πολεμώντας και αίμα ποτίζοντας τη γη των αθανάτων. Γιατί έτσι όρισε ο Θεός... με αίμα και με δάκρυα να κατακτιέται η λευτεριά. 

Σήμερα στη γιορτή είναι παρών ο Κολοκοτρώνης, του Παπαφλέσσα η φωτιά και του Κανάρη ο δαυλός, που δεν έσβησε. Εδώ είναι, σε κάθε ράχη και κορφή οι αθάνατοι σταυραετοί και μας φωνάζουν: "Κρατήστε την Ελλάδα ελεύθερη, μη σας τρομάζουν οι τρανοί της γης". 

Η Ελλάδα είναι το φως του κόσμου. Με την πίστη στον Θεό και τη φιλοπατρία, πάντα είναι μπροστά κι όλο ανεβαίνει ψηλά. Χαρείτε τη μεγάλη μέρα.... Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει (Λόγια που αναγνώσθηκαν στη χθεσινή εκκλησιαστική γιορτή). 

Όταν μου πειράζουν την πατρίδα και την θρησκείαν μου, θα μιλήσω και θα ενεργήσω και ό, τι θέλουν ας κάνουν... Αυτείνη η πατρίδα λευτερώθη μ' αίματα και θυσίες.... Σ' αυτείνη θα ζήσω, δεν έχω σκοπόν να πάγω αλλού (Παρακαταθήκη του άδολου Στρατηγού Μακρυγιάννη). 

Τα πήραμε τα Γιάννινα, μάτια πολλά το λένε, μάτια πολλά το λένε, όπου γελούν και κλαίνε. Το λεν πουλιά των Γρεβενών κι αηδόνια του Μετσόβου, που τα έκαψεν η παγωνιά κι ανατριχίλα φόβου. Το λένε χτύποι και βροντές, το λένε κι οι καμπάνες, το λένε και χαρούμενες οι μαυροφόρες μάνες. Το λένε κι οι Γιαννιώτισσες που ζούσαν χρόνια βόγγου, το λένε κι οι Σουλιώτισσες στις ράχες του Ζαλόγγου (Γ. Σουρή, Τα πήραμε τα Γιάννινα)

Τώρα που θα φύγω και θα πάω στα ξένα και θα ζούμε μήνες, χρόνους χωρισμένοι, άφησε να πάρω κάτι κι’ από σένα, γαλανή πατρίδα, πολυαγαπημένη. Άφησε μαζί μου φυλαχτό να πάρω, για την κάθε λύπη, κάθε τι κακό, φυλαχτό απ' αρρώστια, φυλαχτό από Χάρο, μόνον λίγο χώμα, χώμα Ελληνικό!

Χώμα δροσισμένο με νυχτιάς αγέρι, χώμα βαφτισμένο με βροχή του Μάη, χώμα μυρισμένο απ' το καλοκαίρι, χώμα ευλογημένο, χώμα που γεννάει, μόνο με της Πούλιας την ουράνια χάρη, μόνο με του Ήλιου τα θερμά φιλιά. Το μοσχάτο κλήμα, το ξανθό σιτάρι, τη χλωρή τη δάφνη, την πικρή ελιά. Χώμα  τιμημένο, πώχουν ανασκάψη για να θεμελιώσουν ένα Παρθενώνα, χώμα δοξασμένο, πώχουν ροδοβάψη αίματα στο Σούλι και στον Μαραθώνα, χώμα πώχει θάψη λείψαν' αγιασμένα απ' το Μεσολόγγι κι’

από τα Ψαρά, χώμα που θα φέρνη στον μικρόν εμένα θάρρος, περηφάνια, δόξα και χαρά. Θε να σε κρεμάσω φυλαχτό στα στήθια, κι’ όταν η καρδιά μου φυλαχτό σε βάλη, από σε θα παίρνη δύναμη, βοήθεια, μην την ξεπλανέσουν άλλα, ξένα κάλλη. H δική σου χάρη θα με δυναμώνη, κι’ όπου κι’ αν γυρίζω κι’ όπου κι’  αν σταθώ, συ θε να μου δίνης μια λαχτάρα μόνη: Πότε στην Ελλάδα πίσω θε ναρθώ. 

Κι αν το ριζικό μου -έρημο και μαύρο- μού΄γραψε να φύγω και να μη γυρίσω, το υστερνό συχώριο εις εσένα θαύρω, το υστερνό φιλί μου θε να σου χαρίσ. Έτσι, κι αν σε ξένα χώματα πεθάνω, και το ξένο μνήμα θάναι πιο γλυκό, σα θαφτής μαζί μου, στην καρδιά μου απάνω, χώμα αγαπημένο, χώμα Ελληνικό! (Γ. Δροσίνης). 

Χρόνια πολλά, Ελλάδα μας! Αθάνατοι οι ήρωες του 1821!

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!