Η παιδεία είναι εκ φύσεως λιμάνι-καταφύγιο- για όλους τους ανθρώπους (Μένανδρος)--Το πιο σημαντικό είναι να μη σταματάς ποτέ να ρωτάς. Η περιέργεια έχει το δικό της λόγο ύπαρξης (Άλμπερτ Αϊνστάιν)--Μάθε να αγαπάς αυτούς που δεν πληγώνουν την αγάπη (Γ. Ρίτσος)--Τα εμπόδια δεν με πτοούν: καθένα από αυτά ενδυναμώνει τη θέληση για το ξεπέρασμά του (Λεονάρντο ντα Βίντσι)--Η πεμπτουσία της γνώσης είναι όταν την έχεις να την εφαρμόζεις κι όταν δεν την έχεις να ομολογείς την άγνοιά σου (Κομφούκιος) --Όλοι σκέπτονται να αλλάξουν τον κόσμο και κανείς τον εαυτό του (Λέων Τολστόι) --Ό, τι επαναλαμβάνουμε μας καθορίζει (Αριστοτέλης) --Δεν αγαπούν αυτοί που δεν δείχνουν την αγάπη τους (Σαίξπηρ) --Η αρετή είναι μια κατάσταση πολέμου και για να ζήσουμε μ' αυτήν πρέπει να πολεμάμε με τον εαυτό μας (Ζαν Ζακ Ρουσσώ) --Ό,τι είναι η γλυπτική για ένα κομμάτι μάρμαρο, είναι και η μόρφωση για την ψυχή (Τζότζεφ Άντισον) --Ο μέτριος δάσκαλος λέει. Ο καλός δάσκαλος εξηγεί. Ο ανώτερος δάσκαλος επιδεικνύει. Ο μεγάλος δάσκαλος εμπνέει (Γουίλιαμ Άρθουρ Γουόρντ)--Ο αληθινά σοφός δάσκαλος δεν σε προσκαλεί στον οίκο της σοφίας του, αλλά σε οδηγεί στο κατώφλι του δικού σου πνεύματος (Χαλίλ Γκιμπράν)



Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2017

Μικρόβιο στη φιλία;

Δεύτερη ώρα. Αρχαία κατεύθυνσης.
-Τα διορθώσατε, κυρία;
Η καταφατική της απάντηση έκανε την καρδιά μου να χτυπήσει δυνατά, από αγωνία πρώτα κι ύστερα από χαρά, καθώς πήρα στα χέρια μου το γραπτό με τον βαθμό μου- δεκαοκτώ- και μαζί τον επαινετικό λόγο της καθηγήτριας. 
Τι περίεργο όμως, μόλις με μια κλεφτή ματιά είδα το "είκοσι" στην κόλλα της Λυδίας, της παιδικής μου φίλης και διπλανής μου στο θρανίο, άρχισε να μικραίνει η χαρά μου αυτή, ώσπου χάθηκε εντελώς. Μια σκιά έπεσε μέσα μου που δεν μ' άφηνε να συγκεντρωθώ στην παράδοση.
Παρατηρούσα πως η Λυδία προσπαθούσε με το μολύβι της να δεσμεύσει κάθε λέξη της καθηγήτριας.
"Θέλει να δείξει πόσο της αρέσει το μάθημά της, να την κολακέψει. Φυσικό είναι τόσο πολύ να τη συμπαθεί. Γι' αυτό της έβαλε "είκοσι" .... κι ακόμη γιατί παπαγαλίζει τα λόγια της παράδοσης".
Οι σκέψεις έρχονταν η μια μετά την άλλη και συμφωνούσαν στο συμπέρασμα: "Σίγουρα γι' αυτό της έβαλε είκοσι". Το κουδούνι μας έβγαλε στο προαύλιο, δε μ' έβγαλε όμως απ' τη θλίψη μου, κι ο χειμωνιάτικος ήλιος δεν κατάφερε ούτε μια αχτίδα του να ρίξει στις σκοτεινές σκέψεις μου. 
Μπαίνοντας στην τάξη για την επόμενη ώρα, ακούω τη Λυδία να μου λέει αναστατωμένη: -Το' μαθες; Αύριο τελικά γράφουμε τεστ στα Λατινικά. Ποτέ θα τα διαβάσω; Μόλις σχολιάσουμε, θα πάω στο μαγαζί μας, για να φύγει η μάνα μου. Δεν είναι καλά τελευταία. Στις επτά έχει ραντεβού με τον γιατρό, πρέπει να πάω μαζί της. Ποτέ θα κάνω επανάληψη; είπε και βούρκωσε.
-Έλα, μην αγχώνεσαι, θα τα καταφέρεις, όλα καλά θα πάνε. Κι αν δεν πάρεις "είκοσι", δεν πειράζει.... Άρχισα να την "παρηγορώ", ενώ η ψυχή μου κυριεύτηκε από ένα περίεργο συναίσθημα. Όχι, δεν ήταν πια η λύπη για τους βαθμούς, ούτε όμως συμπόνια για τη δυσκολία της Λυδίας. Ήταν μάλλον μια αλλόκοτη ικανοποίηση που δε μου άφηνε γεύση χαράς, αλλά μάλλον μια μεγάλη απορία. Άρχισε να μου λύνεται, όταν αποφάσισα να προσέξω τα λόγια του θεολόγου μας που ήδη είχε αρχίσει το μάθημα:
- Οι Πατέρες της Εκκλησίας, παιδιά, αγάπησαν γι' αυτό και γνώρισαν βαθιά την ανθρώπινη ψυχή που τυραννιέται από τα πάθη της, και με τον εμπνευσμένο από το Άγιο Πνεύμα λόγο τους τη βοήθησαν να θεραπευθεί. Ακούστε τι γράφει ο σοφός επιστήμονας και Άγιος ιεράρχης Μέγας Βασίλειος για το πιο ολέθριο από όλα τα πάθη, που φθείρει- όπως λέει- την ψυχή όπως η σκουριά τα σίδερα, και είναι ο φθόνος:
" Ο φθόνος είναι η λύπη για την ευτυχία του άλλου, γι' αυτό κι οποίος πάσχει απ' αυτόν είναι πάντοτε κακόκεφος. Μόνη του ανακούφιση, η θλίψη αυτών που φθονεί. Η ψυχή, η ποτισμένη από αυτό το πάθος, δεν μπορεί να έχει ορθή αντίληψη της πραγματικότητας.
Όπως οι μύγες αδιαφορούν για το υγιές και τρέχουν στις πληγές, έτσι και ο φθονερός παραθεωρεί τα σπουδαία επιτεύγματα και εστιάζει μόνο στα σφάλματα του άλλου κι απ' αυτά τον χαρακτηρίζει. Είναι ικανός να συκοφαντήσει την αρετή... Έτσι ονομάζει το γενναίο θρασύ, κι αναίσθητο το σώφρονα, το σκληρό δίκαιο και τον οικονόμο τσιγκούνη, κι όλες τις μορφές της αρετής τις ονομάζει με τις αντίθετες της κακίας. Ο φθόνος είναι φθορά της ζωής, εναντίωση προς τον Θεό και καταστροφή των δώρων Του. Είναι μικρόβιο στη φιλία". 
Παιδιά, διέκοψε την ανάγνωση ο καθηγητής, καθώς ο πατερικός λόγος ρίχνει φως στην ψυχή, της αποκαλύπτει κάποιες πληγές της. Δεν την αφήνει όμως αβοήθητη, γι' αυτό και συνεχίζει: 
" Πώς θα μπορούσαμε να μην ασθενήσουμε από τον φθόνο, ή αφού ασθενησουμε, να απαλλαγούμε; Εάν συνειδητοποιήσουμε πως τίποτα από τα ανθρώπινα δεν είναι μέγα και εξαίσιο, ούτε ο πλούτος, ούτε η δόξα, ούτε η δύναμη του σώματος, γιατί αυτά παρέρχονται. Εμείς έχουμε κληθεί να γευθούμε τα αληθινά αγαθά, που είναι αιώνια". 
- Δεν είναι όμως τόσο εύκολο, κύριε, όταν στερείσαι κάποιο από τα καλά που είπατε και το βλέπεις στον άλλον, να μη το ζηλέψεις, είπε κάποιος. 
Έτσι συμβαίνει. Γιατί αγνοούμε πως "αυτά τα αγαθά δεν έχουν μέσα τους τη μακαριότητα, αλλά τη φέρνουν σ' όποιον τα χρησιμοποιήσει καλά". Κι ακόμη γιατί κάποτε "παρατηρούμε το φράχτη του γείτονα και περιφρονούμε το δικό μας κήπο". Έτσι μολύνεται η ψυχή από το μικρόβιο της ζήλιας, που σύντομα μεταλλάσσεται στο θανατηφόρο καρκίνωμα του φθόνου. 
- Και τι να κάνουμε, κύριε; ρώτησα κι εγώ. 
Να την παραδεχόμαστε και να την ξεσκεπάζουμε μπροστά στον εαυτό μας και κυρίως στον Πνευματικό μας την ώρα του μυστηρίου της Εξομολογήσεως. Να τη χτυπούσε αλύπητα με λογικές σκέψεις και πράξεις αντίθετες από αυτές που υποκινεί. 
Να προσευχόμαστε θερμά για εκείνους που ζηλεύουμε. Στο σκληρό μας αγώνα οδηγητικό το παράδειγμα των δυο Αγίων φίλων, του Μεγάλου Βασιλείου και του Αγίου Γρηγορίου. Όταν ήταν συμφοιτητές στην Αθήνα, αγωνίζονταν ο καθένας να επιτύχει τα πρωτεία για το φίλο του κι όχι για τον εαυτό του. Αυτοί και τώρα παρακαλούν τον Κύριο να διατηρεί στην καρδιά μας αναμμένη τη φωτιά της αγάπης, που θα καίει τα ζιζάνια της ζήλιας και θα θερμαίνει το ζήλο μας για τα ανώτερα, τα μόνιμα κι αληθινά χαρίσματα. 

(Μαρίας Δ. Παναγοπούλου, 8:15 π.μ., μαθήματα εκτός ύλης, Μικρόβιο στη φιλία...., σελ 44-47, εκδόσεις Ο Σωτήρ, Αθήνα, 2016)

Καλημέρα σας! Καλή κι ευλογημένη Σαρακοστή! 
Ταπεινή και γεμάτη αγώνα εβδομάδα, αποβάλλοντας κατά το εφικτό τα ψυχοφθόρα πάθη!




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Related Posts with Thumbnails