Εθνική μνήμη του '40

Την αυγή της 28ης Οκτωβρίου 1940, όταν ο Ιταλός πρέσβυς έδωσε το τελεσίγραφο στον Έλληνα πρωθυπουργό Ιωάννη Μεταξά, με τις απαιτήσεις της Ιταλίας για παράδοση της Ελλάδας, ο Έλληνας πρωθυπουργός απάντησε με ΟΧΙ. Όχι, εχθρέ, δεν θα περάσεις. 

Το ΟΧΙ του 1940 ήταν η απόδειξη της οργανικής συνέχειας του ελληνισμού στο λίκνο της Ιστορίας. Η ελληνική ψυχή ξαναζούσε την απάντηση του Λεωνίδα στις Θερμοπύλια « Μολών λαβέ», όπως και των Ελεύθερων Πολιορκημένων « τα κλειδιά της πόλης είναι στις μπούκες των κανονιών. Ελάτε να τα πάρετε».

Εκείνο το πρωινό της 28ης Οκτωβρίου 1940, στρατιώτες χυμένοι στους δρόμους, πιασμένοι μέσα και έξω από τα τραμ, άλλοι ανεβασμένοι πάνω στα τρένα, με τέτοιον ενθουσιασμό, λες και πήγαιναν σε πανηγύρι. Τραγούδια, Ιαχές, ζητωκραυγές, χειροκροτήματα. Έτσι άρχιζε ο πόλεμος του '40, με 140.000 άνδρες, έναντι 560.000 Ιταλών.

Το ξύπνημα της ελληνικής φυλής φούσκωνε τα στήθη όλων, γι’ αυτό δόθηκαν στον αγώνα με ενθουσιασμό για την Ιστορική συνέχεια. Με τα νύχια σκαρφάλωναν στους βράχους, με το χαμόγελο στα χείλη, για να φτάσουν στην κορυφή, ν’ αντικρίσουν τον ήλιο. Ο Έλληνας δεν αντέχει στις σκιές, θέλει καθαρό αέρα, πάντα ψηλά, χωρίς συμβιβασμούς και υποχωρήσεις.

Και αν σήμερα μας καταδίκασαν σε υποτέλεια και εξευτελισμό στους ξένους, ΟΧΙ θα φωνάξουμε! Ξυπνήστε άρχοντες και αρχόμενοι, να ανάψουμε στις αδούλωτες ψυχές της ελληνικής φυλής την σπίθα της λευτεριάς. Με τον Σταυρό και τη σημαία ψηλά, το ΟΧΙ να ξανακουστεί περίτρανα σε όλους τους εχθρούς της πίστης και της πατρίδας.

Με τη βοήθεια του Θεού, υπό την σκέπη της Παναγίας μας, και σήμερα θα νικήσουμε τον εχθρό. Αυτό το μήνυμα ας ακουστεί σε κάθε ελληνική γωνία, σε κάθε ελληνικό σπίτι. Λίγα δαφνόκλαρα ευγνωμοσύνης σ’ αυτούς που αγωνίστηκαν για την ελευθερία μας.
(Εισήγηση για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου και την ελευθερία της Πατρίδας μας).  

___________________________________________________

Οι ήρωες που έχουν βάψει με το αίμα τους την ιερή γη της Βορείου Ηπείρου, οι μαχητές της Πίνδου και οι άλλοι, θα είναι οδηγοί μαζί με τους Μαραθωνομάχους, θα φωτίζουν ανά τους αιώνς την οικουμένη (Άντονη Ήντεν, τότε Υπουργός Εξωτερικών της Μεγάλης Βρεττανίας). 
Στις 10 Σεπτεμβρίου 1943 ο "Αδρίας" συμμετεχει στη μικρή Βρεττανική δύναμη, στην οποία παραδόθηκε ο Ιταλικός στόλος του Νότου.

Τα ντυμένα πένθιμα Ιταλικά θωρηκτά, καταδρομικά, αντιτορπιλικά και υποβρύχια αποδίδουν πρώτα τιμές στα μικρά συμμαχικά πολεμικά, στα οποία παραδίνονται. Η σκηνή ήταν μεγαλειώδης. Οι στιγμές φορτισμένες από πολλή συγκίνηση, αλλά δίκαιες και ιστορικά οφειλόμενες. Ο αντιπλοίαρχος Τούμπας γράφει: "Η συγκίνηση με πνίγει. Ευχαριστώ από το βάθος της καρδιάς μου τον Θεό. Νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλον σου, Δέσποτα". 

12 Οκτωβρίου 1944: η μεγάλη μέρα, «η πιο όμορφη, η πιο αλαφριά μέρα του κόσμου (Γ. Σεφέρης).». Οι Γερμανοί αποχωρούν από την Αθήνα! Βλέπουμε την Γερμανική σημαία να εξαφανίζεται, σαν να την κατάπιε ο ιερός βράχος. Και αρχίζει να ανεβαίνει στον ιστό το αγαπημένο χρώμα του ουρανού μας. Η Ελλάδα είναι πάλι δική μας, δική μας! (Ιωάννα Τσάτσου, Φύλλα Κατοχής, περ. Προς τη Νίκη, τ. 776).

Η Ελλάδα πάντα στηρίζεται στην πίστη της στον Θεό, στην προστασία της Παναγίας μας, αλλά και στη δύναμή της! Χρόνια πολλά! 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 

  

Ο Χριστός αγκαλιάζει την παιδεία ( μέρος 4ο- τελευταίο)

Αμέτρητες οι μέρες και οι ώρες της σχολικής ζωής... κι ανάμεσά τους κάποια  με σημασία αμέτρητη...
Ώρα 8.15 π.μ., κι ο γνώριμος ήχος δε σε βάζει στη γραμμή, αλλά και σε ποικίλες έγνοιες...

- Θα με σηκώσει στην Ιστορία;
- Θα μας δώσει σήμερα τα διαγωνίσματα στα Μαθηματικά;
- Θα νικήσουμε το Γ3 στο βόλεϋ;

Ώρα 8.15 π.μ., κι ο γνώριμος ήχος δε σε βάζει μόνο στη γραμμή, αλλά μπροστά και σε μια απόφαση: Θα βαδίσεις τη μέρα με τον παντοδύναμο Πατέρα σου ή μόνος με μόνο στήριγμα τις δυνάμεις σου;
Αν αποφασίσεις το δεύτερο, θα κινηθείς νωχελικά προς την παράταξη των μαθητών χωρίς να κλείσεις τα MP4 σου, χωρίς να βγάλεις το walk man απ’ τ’ αυτί σου και φυσικά χωρίς λεπτό να σταματήσεις την κουβέντα σου...
Αν αποφασίσεις το πρώτο, μαζί με όσους άλλους - μικρούς και μεγάλους- κάνουν την ίδια με σένα επιλογή, σοβαροί και συγκεντρωμένοι θα στραφείτε στον Θεό και θα Τον παρακαλέσετε:

«Πάτερ ἡμῶν... μή εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλά ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπό τοῦ πονηροῦ», Πατέρα μας... μη μας επιτρέψεις να δοκιμασθούμε από δυσκολίες και θλίψεις, αλλά γλίτωσέ μας από τις παγίδες του πονηρού.

Ώρα 8.15 π.μ. Πρωινή προσευχή στο σχολείο. Το πιο ισχυρό εφόδιο στον αγώνα για σπουδή, η πιο στέρεη βάση της κάθε προσπάθειας για επιτυχία, η πιο σπουδαία ώρα της κάθε ημέρας μας, η ώρα της προσευχής. Ποιος όμως θα την κάνει;

Όποιος δεν θέλει να χάσει, να χάσουμε το «μεγάλο μας προνόμιο»: να περάσουμε δηλαδή μέσα από τις κακοτοπιές της μέρας, χωρίς η αγωνία να παγώνει την καρδιά. μας, αφού μπορούμε να  κρατούμε το ζεστό χέρι του Χριστού, που βαδίζει κοντά μας:
- Ποιος θα βγει για προσευχή;
Από το μικρόφωνο ο Διευθυντής αναζητά με τη ματιά του τον «ένα». Κανένας όμως δεν κάνει ένα βήμα μπροστά.

- Ποιος έχει σειρά; η επόμενη ερώτηση, που συνήθως δίνει λύση στο... πρόβλημα!
Όλοι οι μαθητές υποχρεωτικά και με αλφαβητική σειρά να κάνουν προσευχή.
Όχι. Δεν είναι αυτή η λύση...
Μόνο όσοι θέλουν, όσοι νιώθουν την αξία της. Όσοι... Πόσοι;

Σε κάποιο Λύκειο, άκουσα, δέκα παιδιά ανταποκρίθηκαν στην προτροπή καθηγητή τους κι ανέλαβαν εθελοντικά, εκ περιτροπής, την πρωινή προσευχή. Στο δικό σου σχολείο όμως ίσως να είναι πολύ λιγότεροι, ίσως και μόνο ένας, εσύ. Μη διστάσεις... μη δειλιάσεις, μην υπολογίσεις αντιδράσεις. Κλείσε τ’ αυτιά στα σχόλια, άνοιξε την καρδιά σου στον Θεό... μίλησέ Του.

«Προσευχήθηκα πριν ξεκινήσω», σκέπτεσαι. Πόσοι όμως συμμαθητές σου έκαναν το ίδιο; Πόσοι έχουν μάθει ν’ ασφαλίζονται μέσα στο απόρθητο τείχος της προσευχής και πόσοι κάθε μέρα μένουν ανοχύρωτοι στις επιθέσεις του εχθρού, το βλέπεις. Κάνε λοιπόν κάτι... γι’ αυτά τα παιδιά. Πνίγονται δίπλα σου μέσα στις αναθυμιάσεις της ανθρώπινης αυτάρκειας που δεν τα έμαθε να προσεύχονται.

Κάνε εσύ αυτό που η στιγμή σού ζητάει για... να πάρουν μια ανάσα ουρανού κι εκείνοι.
Κάποιοι «μεγάλοι» που θέλουν να πνίγεσαι μέσα στις αναθυμιάσεις της γης, προτείνουν, στη σχολική συγκέντρωση, να γίνεται ολιγόλεπτη σιγή ή απόδοση ενός ποιήματος, όχι όμως προσευχή ...

Αντιστάσου στην καταστρατήγηση του σπουδαιότερου δικαιώματος της ανθρώπινης ύπαρξης,  να επικοινωνεί με τον Δημιουργό της.
Κάνε εσύ κάθε πρωί την προσευχή στο σχολείο, αργά, δυνατά, καθαρά, προπάντων με συναίσθηση. 

Τότε με έκπληξη θα διαπιστώνεις πως κάποια χείλη, όχι λίγα, αρθρώνουν αγώνα τα λόγια της προσευχής, συντονίζονται μαζί σου, ομολογούν πως πιστεύουν στον άγιο, ισχυρό, αθάνατο Τριαδικό Θεό. Πολλά παιδιά μ’ ένα στόμα και μια καρδιά μιλούν στον Πατέρα τους, κι Εκείνος ακούει. Ζητούν βοήθεια, προστασία, δύναμη, κι Εκείνος τη δίνει, γιατί έχει υποσχεθεί πως όσοι ενώνουν τη φωνή της προσευχής τους, ό, τι ζητούν, το παίρνουν.

Η κοινή προσευχή γίνεται βοή ισχυρή που ανεβαίνει στον ουρανό και κατεβάζει τη χάρη του Θεού στη ζωή μας.
 Ώρα 8.15 π.μ. Το κουδούνι σημαίνει... το ερώτημα με τη μεγάλη σημασία:
- Ποιος θα κάνει προσευχή;

(Μαρίας Δ. Παναγοπούλου, Ποιος θα κάνει προσευχή;, 8:15 π.μ. μαθήματα εκτός ύλης, Εκδόσεις Ο Σωτήρ, Αθήνα 2016) 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 

Ο Χριστός αγκαλιάζει την παιδεία (μέρος 3ο)

 Επαναληπτικό στα Αρχαία κατεύθυνσης, και την παγωμένη ηρεμία της προσμονής των θεμάτων ταράζει ένα απρόσμενο περιστατικό. Η καθηγήτρια μοιράζει τις φωτοτυπίες κι ενώ βρίσκεται κοντά στο θρανίο της Κωνσταντίνας, ακούγεται έντονη, μάλλον θυμωμένη η φωνή της:

- Αυτά όχι στα Αρχαία.... άφησέ τα για τα Θρησκευτικά.
- Τον σταυρό μου έκανα, κυρία, όπως κάθε φορά πριν αρχίσω να γράφω...
- Σου είπα, αυτά να τα κάνεις αλλού, όχι εδώ...
- Δεν καταλαβαίνω γιατί και ποιον ενοχλεί το να κάνω τον σταυρό μου;
Γι' απάντηση η Κωνσταντίνα πήρε μόνο ένα άγριο βλέμμα, γι' αυτό κι εμπιστεύθηκε την απορία της στον θεολόγο τους: 

- Πείτε μου, ποιο το λάθος μου;Εσείς δεν μας έχετε πει, πριν αρχίσουμε κάτι δύσκολο, να κάνουμε τον σταυρό μας; Κι η μάνα μου το ίδιο λέει, το ίδιο κάνει... Γιατί η κυρία αντέδρασε έτσι; 
- Μην την παρεξηγείς, Κωνσταντίνα. Σίγουρα η συνάδελφος δεν είχε την ευκαιρία ν' ακούσει, να μάθει, να νιώσει όσα εσύ για τη δύναμη του Σταυρού. 
- Πάντως εγώ το αποφάσισα, πρόσθεσε η Κωνσταντίνα και στ' άλλο διαγώνισμα έτσι θ' αρχίσω. Ό, τι κι αν γίνει... θα κάνω τον σταυρό μου. 

Άκουγε συγκλονισμένος ο καθηγητής κι ήταν σαν να διδάσκεται για πρώτη φορά τη μεγάλη αλήθεια που...τόσες φορές είχε διδάξει. 
Το ξύλο του Σταυρού από τότε που επάνω του καρφώθηκε το πανάγιο Σώμα του Κυρίου, έγινε το παντοδύναμο όπλο μας, το στήριγμά μας,η δύναμή μας και η καταφυγή μας. 

Ο χριστιανός νιώθει συχνά την ανάγκη να σχηματίζει τον σταυρό επάνω στο σώμα του, να τον φοράει στο στήθος του. Κάνει τον σταυρό του κι ομολογεί ότι πιστεύει στον Χριστό κι επικαλείται την βοήθειά Του. Αγιάζεται έτσι όλη η ύπαρξή του και γίνεται απρόσβλητη από τις πειρασμικές επιθέσεις. 

Την ισχυρή έλξη που ασκεί στις ψυχές τους ο Σταυρός, ομολογούν οι πιστοί από τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες. Το καταραμένο αυτό όργανο καταδίκης τώρα έγινε ποθητό κι αγαπητό... όλοι στο μέτωπό μας φέρουμε το σημείο του Σταυρού και βέβαια δεν το θεωρούμε αισχύνη, αλλά στολίδι ακριβό...

Παντού βρίσκεται χαραγμένος: στα σπίτια, στις αγορές... στους δρόμους, στα βουνά, στη θάλασσα, στα πλοία, στις κλίνες, στα ενδύματα, στα όπλα, αλλά και στα μέτωπα και στη διάνοιά μας (Ι. Χρυσόστομος). 
Κι ο πατερικός λόγος συμβουλεύει:
Χάραξε τον Σταυρό βαθιά στη σκέψη σου και σφίξε τον στην αγκαλιά σου. Κι αν κάποιος αναρωτηθεί: πιστεύεις έναν Εσταυρωμένο; Απάντησέ του με φωνή χαρούμενη και πρόσωπο γελαστό: 

Ναι, και δεν θα παύσω ποτέ να Τον πιστεύω και να Τον προσκυνώ. Κι αν γελάσει μαζί σου, εσύ δάκρυσε γι' αυτόν, γιατί φέρεται παράλογα, αφού η διάνοιά του δεν θέλει να δεχθεί το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος και η καρδιά του δεν μπορεί να νιώσει τη μεγάλη αλήθεια (Ι. Χρυσόστομος). 

Και να ξέρεις πως ο πονηρός εχθρός δεν αντέχει να τον αντικρίζει και πάντα προσπαθεί να τον εξαφανίσει με διάφορα τεχνάσματα, απειλές κι ονειδισμούς. Εσύ, ό, τι κι αν γίνει, θα κάνεις τον σταυρό σου. Με το σημείο του σταυρού ο Κύριος Ιησούς Χριστός είναι πάντοτε μαζί μας, κάνοντας με τη δύναμή Του καθετί για τη σωτηρία μας (Αγ. Ιω. Κροστάνδης). 

Για τη ζωντανή, σωτήρια παρουσία του τιμίου Σταυρού στη ζωή των χριστιανών, γράφουν οι μεγάλοι Πατέρες από τους πρώτους αιώνες και υπογράφουν οι μικροί, πιστοί χριστιανοί αγωνιστές του 21ου αιώνα, κάποια παιδιά που... κάνουν τον σταυρό τους.... σηκώνουν τον σταυρό τους και ακολουθούν τον Χριστό...
"Σταυρέ τοῦ Χριστοῦ, πιστούς στερέωσον!"

συνεχίζεται....

 (Μαρίας Δ. Παναγοπούλου, Ό, τι κι αν γίνει... θα κάνω τον σταυρό μου!, 8:15 π.μ. μαθήματα εκτός ύλης, Εκδόσεις Ο Σωτήρ, Αθήνα 2016) 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 

 

Ο Χριστός αγκαλιάζει την παιδεία (μέρος 2ο)

Η πρωτότυπη «συζήτησή μας» τελείωσε. Στην τάξη είχε απλωθεί μια σιωπή που έλεγε πολλά. Πρώτος τη διέκοψε ο πρόεδρος: 

- «Λοιπόν, στο διάλειμμα βάζουμε την εικόνα, υπάρχει αντίρρηση;»

Η τόσο εκφραστική σιωπή συνέχισε να μιλάει, μέχρι που τη διέκοψα: 

- Παιδιά, ειλικρινά σας ευχαριστώ, γιατί στα τόσο γνήσια βιώματά σας βλέπω να επιβεβαιώνονται τα όσα η παράδοση της Εκκλησίας μας έχει θησαυρίσει για τη θέση των ιερών εικόνων στη ζωή μας. Οι χριστιανοί ως άνθρωποι με ψυχή και σώμα, έχουμε ανάγκη, με την ψυχή και το σώμα μας, να προσεγγίζουμε τον Θεό, να βλέπουμε με τα μάτια μας τη μορφή Του (Άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός). Μια εικόνα είναι ένα άλλο στόμα που διδάσκει, κι εσείς παιδιά, είναι φανερό πως ακούτε και μαθαίνετε καλά τα μαθήματά της... οι περισσότεροι, και μακάρι κάποτε όλοι. 

Βέβαια, όπως η ένσαρκη παρουσία του Κυρίου Ιησού στη γη μας, έτσι κι η παρουσία της εικόνας Του στην τάξη μας δεν ψυχαναγκάζει κανέναν να Τον πιστέψει, να Τον ακολουθήσει. Μένει στη θέση της εκεί ψηλά, για να ξεχύνει πλούσια τη θεία χάρη και να καλεί, όποιον θέλει, να ξεδιψάει στη δροσιά της. 

Παιδιά, κάθε πρωί που θα μπαίνουμε στην τάξη, ας στρέψουμε το πρόσωπό μας στο πρόσωπο του Κυρίου κι ας του λέμε «ευχαριστώ» που θα περάσουμε τη μέρα μας κάτω από τη στοργική μάτια Του. Κι ας Τον παρακαλούμε να διασφαλίζει Εκείνος τη δυνατότητά μας μέσα στο χώρο της εργασίας μας, το σχολειό μας, να συναντάμε με το βλέμμα μας την «εικόνα του Θεού του αοράτου (Κολασσαείς, α15)», τον Χριστό, που έγινε άνθρωπος για να μας συναντήσει. 

———————————————————————— 

«Δε θα ξαναγίνει». Με αυτή την υπόσχεση έφευγε πάντα απ’ το Γραφείο του Διευθυντή καταλυπημένος και κατακόκκινος. Ξαναγινόταν όμως, κι έτσι κάποιος καθηγητής τον έστελνε πάλι Γραφείο για να γραφτεί στο ποινολόγιο η ποινή του: αποβολή... κι η αιτιολογία της: συμπεριφορά ανάρμοστη σε μαθητή· και η απολογία του: «Δε μπόρεσα να συγκρατηθώ... δε θα ξαναγίνει». 

Αυτό επαναλαμβανόταν συχνά πέρυσι. Την εφετινή σχολική χρονιά όμως τα πράγματα άλλαξαν. 

Πέρασε μια εβδομάδα, πέρασε δεύτερη, τρίτη... ένας μήνας και δεύτερος, κι ο Χάρης δεν είχε δώσει καμία αφορμή για τιμωρία. 

Ο Διευθυντής ρωτούσε τους καθηγητές και μάθαινε πως η συμπεριφορά του είχε πολύ βελτιωθεί. Μια μέρα τον κάλεσε στο Γραφείο. Πήγε φανερά θορυβημένος. 

- Τι έκανα πάλι, κύριε; Δεν έγινε τίποτα...

- Έγινε κάτι, Χάρη... άλλαξες, διορθώθηκε... και σου αξίζουν συγχαρητήρια. Αλήθεια, πες μου, πώς τα κατάφερες; 

- Α, αυτό είναι το μυστικό μου, θα σας το πω όμως, απάντησε και κοκκίνισε πάλι, από χαρά τώρα. 

Μόλις άρχιζε το σχολείο, τον Σεπτέμβριο, μια μέρα ο κύριος των Θρησκευτικών είπε ότι γιόρταζε ο Σταυρός. Αφού μας διηγήθηκε την ιστορία αυτής της γιορτής, μας συμβούλεψε, όταν έρχονται δύσκολες ώρες, να κάνουμε με πίστη τον σταυρό μας, για να γίνεται δική μας η δύναμη του Εσταυρωμένου Χριστού. Από τότε, όταν νευριάζω και μου έρχεται να... φωνάξω... να χτυπήσω... κάνω τον σταυρό μου και... αλήθεια, σας λέω, κύριε, μου περνάει. Σα να έρχεται στην καρδιά μου αυτή η δύναμη και διώχνει μακριά το κακό. 

Το γεγονός συνέβη πριν λίγο καιρό και μαρτυρεί πως 2000 χρόνια οι πιστοί του Εσταυρωμένου ζούμε την ίδια εμπειρία, που έγινε ύμνος της εκκλησίας μας: «Σταυρός πιστῶν τό στήριγμα... καί τῶν δαιμόνων τό τραῦμα». 

Από τη στιγμή της Σταύρωσης του Κυρίου Ιησού Χριστού, το όργανο της καταδίκης έγινε όργανο σωτηρίας. Ο προαιώνιος αντίπαλός μας τραυματίσθηκε, αφοπλίσθηκε. Όλες οι δυνάμεις του απογυμνώθηκαν κι έγιναν ανίσχυρες. 

«Ο Σταυρός... έδιωξε την πλάνη, επανέφερε την αλήθεια, έκανε ουρανό τη γη και τους ανθρώπους "αγγέλους". Χάρη σ’ αυτόν οι δαίμονες δεν είναι πια φοβεροί, αλλά άξιοι περιφρόνησης. Ο Σταυρός είναι το τρόπαιο στον πόλεμο κατά του εχθρού, η μάχαιρα στην άμυνα κατά της αμαρτίας (Αγ. Ι. Χρυσόστομος). 

Ο Σταυρός είναι η ισχύς των πιστών και η πληγή των δαιμόνων. Δεν ενεργεί όμως μαγικά. Προϋποθέτει την απόφαση και τον αγώνα του χριστιανού να ακολουθεί τον Εσταυρωμένο Λυτρωτή του σηκώνοντας τον σταυρό της υπακοής στο θέλημά Του. 

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μας προτρέπει: Όταν βγαίνεις από την εξώπορτα, αυτό το λόγο πρώτα πες: «ἀποτάσσομαί σοι, σατανά, καί συντάσσομαί σοι, Χριστέ»· φεύγω από την παράταξή σου σατανά, και γίνομαι δικός σου στρατιώτης, Χριστέ. Αυτός ο λόγος θα γίνει η βακτηρία σου, αυτός και το όπλο σου, αυτός απροσμάχητος πύργος γύρω σου. Μαζί μ’ αυτόν τον λόγο σχημάτισε με πίστη και το σημείο του Σταυρού. Έτσι ούτε άνθρωπος, ούτε ο ίδιος ο διάβολος θα μπορέσει να σε βλάψει, βλέποντάς σε από παντού ασφαλισμένο.  

συνεχίζεται....

 

 (Μαρίας Δ. Παναγοπούλου, Άδεια η τάξη μας, Αυτό είναι το μυστικό μου, 8:15 π.μ. μαθήματα εκτός ύλης, Εκδόσεις Ο Σωτήρ, Αθήνα 2016) 

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!